Stichting Sterretje. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar gistermiddag werd er aan de deur gebeld. En werd uitgelegd dat Stichting Sterretje zich inzet voor de zwakkeren in de samenleving. Prima natuurlijk. En wat goed dat hier vrijwilligers voor te vinden zijn.
Een paar munten in de collectebus droppen, en klaar. Dacht ik. Maar dat was een misvatting. De dame aan de deur: “Ik heb hier een setje van vijf kaarten voor u. Kosten: tien euro. U kunt contant betalen. Maar ook pinnen. Wat u maar wilt.”
Ik, lichtelijk verbouwereerd: “U laat op deze manier weinig vluchtroutes open. Ik hoor ’Schaakmat’ in de verte. Kan ik niet gewoon wat euro’s in een collectebus doen? Tien euro vind ik een flink bedrag. Er wordt hier vaker aangebeld. Ik wil voorkomen dat ik er een krantenwijk bij moet nemen. Vandaar.”
De collectedame, voor het eerst aarzelend: “Ja, dat kan ook. Voor een bedrag naar eigen keuze. Zonder de kaarten dan!” Ik: ”Was daar dan mee begonnen. Dat maakt het allemaal toch net wat laagdrempeliger.”
Omdat ik mijn punt al gemaakt had, heb ik toch maar een tientje gedokt. Wel wilde ik mijn gevoel over deze nogal dwingende gang van zaken graag nog even kwijt.
Ton Broekhuisen
