Gisteren (woensdag 25 november) overleed de kleine grote baltovenaar uit Argentinië: Diego Armando Maradona. Een hartaanval werd hem fataal. Pluisje werd slechts 60 jaar.
Geboorteland Argentinië heeft drie dagen van nationale rouw afgekondigd. De rest van de wereld huilt mee. Superlatieven schieten te kort. En dan moeten alle Jeroen Krabbé-achtigen nog komen. Om snikkend uit te leggen waarom juist hun leven na Diego’s dood nooit meer hetzelfde zal zijn.
Ja, ook ik vond Maradona een fenomeen op het voetbalveld. Zijn mooiste acties staan voor eeuwig op mijn netvlies gegrift. De harde waarheid is natuurlijk wel dat Diego Maradona in zijn gedrag allesbehalve een visitekaartje voor het voetbal is geweest. Ondanks zijn fameuze linkerbeen konden zijn benen de weelde die bij het semi-godschap hoort, niet dragen. Niet héél gek overigens als je – net als Diego – in een sloppenwijk bent opgegroeid.
Als het om gestopte voetballers gaat, heb ik een zwak voor bijvoorbeeld – helaas ook al overleden – slangenmens Robbie Rensenbrink. Robbie meed de publiciteit. Zodat ik me hem louter herinner als briljant voetballer.
De dood van Diego Armando Maradona is in alle opzichten tragisch. Ver van alle camera’s en louche types die een graantje of meer mee hebben gepikt van zijn sterrenstatus, gun ik Diego de rust die hem nu wacht. RIP, Diego!
Ton Broekhuisen
