ONA-aanvoerder Richard de Vlaming gaat na de erewedstrijd tegen Feyenoord op 14 mei 2002 op de schouders bij Richard de Jeu en Pascal van Driel. Fotograaf: Martin Droog.
Richard de Vlaming (geboren in Gouda / 18-02-1971 / tegenwoordig woonachtig in Moordrecht) debuteerde al op 15-jarige leeftijd in de hoofdmacht van ONA. In totaal zou de lange middenvelder (1.95 meter) met de fluwelen traptechniek zijn niet geringe voetbalcapaciteiten liefst 15 seizoenen – veelal als aanvoerder – in dienst stellen van de roodzwarte Korte Akkeren club. Tussendoor maakte hij nog een uitstapje naar zaterdag eersteklasser ARC (als 19-jarige 1 seizoen / als 23-jarige 2 seizoenen).
Na zijn in mei 2002 afgesloten ONA-periode (erewedstrijd tegen Feyenoord) trok Richard, inmiddels 31 jaar, nog de kicks aan voor VV Haastrecht (1 seizoen). Om vervolgens na 2 seizoenen SV Gouda het voetbal op niveau voor gezien te houden. Dit vanwege een pittige knieblessure. Voetballer op leeftijd stuurde Ton Broekhuisen op pad om Richard te bestoken met een elftal vragen. Ja, de 11 van Ton!
……………………………..
ONA was (als zevenjarige) je eerste voetbalclub. Waarom juist die club?
Ik woonde in de Woudstraat. Het ONA-veld lag dus om de hoek. Een rustig gevoel voor het thuisfront.
Hoe herinner je je juniorentijd?
Ik ben begonnen in de F-jes. En speelde als junior in de C1 en B1. Ik heb nooit in A1 gespeeld. Kwam als B-junior in het eerste. En heb (op blessures na) altijd in het eerste gevoetbald.
Wat voor type speler was je? Wat kon je goed? Wat kon je ‘slecht’?
Pak ‘m beet tot mijn vijfentwintigste heb ik altijd op het middenveld gespeeld. Zeg maar op de nummer 10 positie. Daarna was ik meestal laatste man. Mijn sterkste punten: goed overzicht en een goede trap. Daarnaast mijn drive om te winnen. Ondanks mijn lengte was ik geen beste kopper.
Wat heeft het voetbal je (wel of niet) gebracht?
Sowieso veel plezier en sociale contacten natuurlijk. Maatschappelijk gezien heeft het voetbal echter geen extra deuren voor me geopend. Mijn huidige gelijknamige timmerbedrijf is nu ruim 12 jaar in de lucht. Dus na mijn voetbalcarrière. Ik kan dus met een gerust hart stellen dat ik dit op eigen kracht heb kunnen doen.
Wat zijn hoogtepunten?
Met ONA ben ik drie keer gepromoveerd. Verder was m’n afscheidswedstrijd tegen Feyenoord echt onvergetelijk. En dat ik bij het sterke ARC het eerste heb gehaald, reken ik ook als hoogtepunt.
Wat zijn dieptepunten?
Dieptepunten waren de twee degradaties met ONA. Maar ook de enkelbreuk die ik na mijn terugkeer bij ONA (na eerste periode ARC #TB) opliep tegen Nicolaas Boys. Al in de tweede competitiewedstrijd die ik weer voor ONA in actie kwam. Die hardnekkige blessure hield me niet alleen anderhalf seizoen langs de kant. De rest van mijn carrière bleef ik kampen met de naweeën ervan. Want blessuregevoeliger.
Beste ONA-medespeler ooit?
Moeilijke vraag. Ik wil niemand tekort doen. Maar als ik dan toch namen moet noemen, kom ik uit op jongens als Simoès Lekatompessy en Nathanja en Bernardo Abel. Technische voetballers met wie het lekker combineren was.
Beste trainer(s)?
Ik noem er twee. Bij ONA Piet van Mullem. Ook al omdat hij mij als 15-jarige in het eerste liet debuteren. Bij ARC Bert Jansen. Hij gaf me veel vertrouwen toen ik als 19-jarige bij het professioneel ingestelde ARC kwam voetballen. Dat heb je als jonge speler hard nodig. Hij adviseerde me ook om langer bij ARC te blijven. Omdat er interesse van ‘rijke’ zaterdagclubs uit de Bollenstreek voor me zou zijn. Wellicht had ik zo gezien beter naar hem moeten luisteren. Maar ik heb altijd mijn hart gevolgd. Zonder enige spijt.
Hoe ziet je favoriete ‘vrije avondje’ eruit?
Ik ben een echte familieman. Nu al 23 jaar getrouwd met mijn grote jeugdliefde Karin. Bekroond met twee prachtige dochters. Spectaculair klinkt het misschien niet, maar ik omring me graag met mijn gezin én aanhang. Verder: uit eten, bijpraten (onder het genot van een drankje) met goede vrienden en dat soort zaken. Zo simpel kan het zijn.
Voor alle zekerheid nog: bij welke club ligt je hart?
Ja, hoewel ik er de laatste jaren niet meer op het veld kom, toch bij ONA natuurlijk. Simpelweg omdat daar een groot deel van mijn voetballeven ligt. In oktober dit jaar verwachten mijn vrouw en ik ons eerste kleinkind. Te leuk! Het wordt een jongen. Ik zie mezelf al met hem (ja, hij in het fietszitje) naar het ONA-veld fietsen.
Vergeet ik je nog wat te vragen / wat wil je nog kwijt?
Ik zal je eerlijk vertellen dat ik mijn plakboeken op heb moeten zoeken voor dit gesprek. Ze lagen ergens op zolder. Had ze jaren niet meer ingekeken. Bij het doorbladeren, kwamen weer heel veel voetbalherinneringen boven drijven. En toch ook wel trots. Kan ik niet ontkennen.
Ton Broekhuisen
