Groene Hart Ziekenhuis
Woensdagmiddag 9 maart weer eens met moeder Ans naar het naburige Groene Hart Ziekenhuis #Gouda gerolstoeld. Deze keer ging het om wondcontrole (decubitus op wreef rechtervoet). Omdat we er toch waren…. meteen maar laten kijken naar decubitus op linker enkel.
Rambo
Deze laatste wond is nieuw in het assortiment. En zou zijn ontstaan door ‘schurende’ lakens. In combinatie met de flinterdunne huid van mijn moeders onderbenen. Ja, wat een gedoe.
De wondverpleegster was tevreden over het genezingsproces. Liet ze weten na de wonden ‘schoon’ te hebben gepeuterd. “Je moeder lijkt er weinig last van te hebben,” liet ze zich ontvallen. Ik: ”Mijn moeder piept niet eens als ze haar onderbeen afzagen. Onverdoofd. Bij wijze van spreken. Ze is overdreven stoer. Ik noem haar wel eens liefkozend Rambo.”
Andere indrukken
Anyway: het zal nog maanden gaan duren voordat de wond dicht is. Waar nalatigheid (te lang te knellende brace) toe kan leiden. Over 14 dagen retour voor nieuwe inspectie.
Aansluitend bakkie gedaan in restaurant Groene Hart Ziekenhuis. En niet omdat die tent zo goedkoop is. Wél omdat mijn moeder dan weer eens andere indrukken opdoet. En even bij kan trekken.Op de weg terug naar verpleeghuis Savelberg eerst nog even de PLUS op de Thorbeckelaan bezocht. Het daar gescoorde stuk paardenworst opgepeuzeld op – in groen verscholen – bankje in de buurt.
Savelberg Weegstoel Gate
Eenmaal weer terug in Savelberg mijn moeder eerst op het toilet naast haar kamer geholpen. Broek omlaag. Broek omhoog. En alles wat daarbij hoort. Nooit geweten dat ik dat zou doen. Of kunnen. Mijn moeder vindt het de gewoonste zaak van de wereld. Sterker nog: ze is goed over me te spreken: ‘Je wordt er nog handig in!’
Inmiddels ben ik verwikkeld geraakt in een soort Savelberg Weegstoel Gate. Mijn moeders gewicht was afgelopen zondag 63.7 kilo, maandag 64.2 kilo en woensdag 59.5 kilo (!). Normaliter zou de schrik me om het hart slaan. Maar al eerder kwam er al eens out of the blue 58.5 kilo uit de bus rollen. Ook dat gewicht klopte voor geen meter. Ja, een deugdelijke weegstoel lijkt me inmiddels handig.
Katjes in het donker
Voor de volledigheid nog: bij terugkomst in Savelberg werd er een kopje thee op haar kamer gebracht. Kort daarna een beker fruityoghurt. En wat minuten later een kroketje. Mijn moeder: ‘Ton, er wordt hier goed voor me gezorgd hoor!’ Ik, snoevend: ‘Logisch. Ze weten dat ik de boel hier in de gaten houd.’ Ofwel: het helpt als katjes niet in het donker kunnen worden geknepen. Schat ik losjes in.
Wordt weer vervolgd. Logisch!
Ton Broekhuisen
