Wie zaait zal oogsten #herinneringen

Wie zaait zal oogsten Wie zaait zal oogsten

Alarmbellen
Woensdagmiddag 3 augustus weer op rolstoelpad geweest met moeder Ans. Die onveranderd weinig eet en drinkt. Dus de alarmbellen blijven rinkelen.

Buiten gedijt ze nog het best. Daar doe ik haar zichtbaar een plezier mee. Ook al door de conversaties die eraan gekoppeld zijn. Een voorbeeldje dan maar.
Hobbels

Natuurlijk komen we onderweg de nodige hobbels en oneffenheden in het wegdek tegen. Mijn moeder begint dan altijd te jammeren: “Ik hoop dat mijn hersens nog vast zitten.” Ik: ‘Hersens? Schep niet zo op!’ Gistermiddag zette ik haar rolstoel stil. Mijn moeder: ”Wat doe je?’ Ik: ‘Ik pomp je bandjes even wat harder op. Misschien piep je dan wat minder!” Met haar gulle lach als ultieme beloning.

Zalm 
Over dat matige eten en drinken nog: bij de PLUS aangekomen, haalden we gewoontegetrouw zalm (mini portie: 50 gram) en een blikje limonade. Waar de zalm enige maanden geleden nog naar binnen vloog, heb ik nu al m’n overredingskunsten nodig om haar wat kleine stukjes op te laten peuzelen. Drinken: paar kleine slokjes.

Vochtige ogen
Ook het kopje thee later in de tuin van verpleeghuis Savelberg ging nauwelijks voor de helft op. Kort en bondig: haar kaars dooft langzaam uit. Op een haast natuurlijke wijze. Ja, 96 jaar is een ongekend hoge leeftijd. Alle reden om daar dankbaar voor te zijn. Dat ben ik ook. Zij het regelmatig met vochtige ogen.

Wordt weer vervolgd. Nog steeds!

Ton Broekhuisen

verpleeghuis Savelberg

Reacties zijn gesloten.