Wie denkt dat het ons vijandige corona ‘op de rug ligt’, maakt een denkfout. Hoogstens lopen de ziekenhuizen er niet meer van over. In de verpleeghuizen blijft het echter zwaar opletten. Nog steeds gaan er met regelmaat afdelingen in verpleeghuis Savelberg (gedeeltelijk) op slot. Vanwege corona. Meestal is er dan nog wel bezoek mogelijk. Op een normale manier.

Op een normale manier: sinds vrijdag 12 maart zit de afdeling van mijn moeder volledig op slot. In de Savelberg-brief die ik hierover 12 maart ontving: ‘Gebleken is dat één van de teamleden / bewoners een positieve uitslag heeft ontvangen.’ Vaag. Kennelijk mag de buitenwereld niet weten of het om een bewoner of teamlid gaat. Stiekem gedoe dat alleen maar extra vragen oproept.

Gevolg is wel dat ik mijn moeder alleen kan bezoeken in een soort plastic ruimtepak dat ik bij de receptie krijg aangemeten. Uit genoemde brief: ‘De bezoeker wordt voorzien van volledige PBM (Persoonlijke Beschermings Middelen) onder begeleiding en instructie van een medewerker. Dit volgens opgesteld protocol.’ Bezoek op afspraak. Maximaal één bezoeker per dag. Mijn moeder mag alleen op haar kamer worden bezocht. Mag niet mee naar buiten. Of naar beneden: alle openbare ruimten zijn afgesloten.

 

Vrijdag 18 maart hoopt mijn moeder 96 jaar te worden. Ik hoop dat haar afdeling dan inmiddels weer vrij is gegeven. Zodat ik niet in plastic gewikkeld – vanaf anderhalve meter afstand – met kushandjes naar mijn moeder hoef te strooien. Terwijl ze vraagt: ‘Wie bent u?’

Ik zit al zwaar genoeg onder de littekens. Na al bijna vier jaar ervaring met verpleeghuis Savelberg.

Oh ja, zondagmiddag 13 maart belde ik naar de kamer van mijn moeder. Haar telefoon werd opgenomen door een gastvrouw / verzorgende in het paars. Met de mededeling dat mijn moeder in de huiskamer verbleef. ‘Dus’ of ik nog maar eens terug wilde bellen.Normaliter zou ik vragen of ik mijn moeder toch niet even te spreken zou kunnen krijgen. In deze voor haar moeilijke omstandigheden. In dit geval zag ik daar vanaf. Dezelfde dame kwalificeerde een tijdje geleden de inmiddels vier of vijf valpartijen van mijn moeder in Savelberg, als normaal. ‘Kan gebeuren.’ Dit soort kille types weiger ik om ‘gunsten’ te vragen. Te veel eer!

 

Wordt weer vervolgd. Reken maar!